poniedziałek, 30 września 2013

Słodki ciężar ciążowego chaosu

Ciąża okazuję się być najdziwniejszym okresem w moim dotychczasowym, ponad ćwierćwiecznym życiu. 15 tygodniowy okres wykluwania się we mnie małego, małpiego potomka nieźle zakręcił moim Światem. 
  • 5:30 pobudka – o Boże, chcę mi się rzygać. Nie, nie rzygać, zjadłabym coś. Nieee, wole coś wypić. Ale zaraz, czy ja sikałam? O Boże, mój pęcherz!
Przez kolejne, ponad 2 godziny zasuwam robiąc kanapki (nie, nie mam aż takiego apetytu, wszystko idzie pod sprzedaż..;]) wzdychając głośno co jakiś czas, niby to z przemęczenia, zaspania, niedospania, bólu pleców czy innych brzucho-rosnących dolegliwości.
  • 8:00 sprzątanie - „Kto do jasnej cholery codziennie napierdala tak odkurzaczem nad ranem?!” Taaaa, sąsiedzi kochają mnie słysząc po raz kolejny rozkoszne buczenie, które niczym sikoreczka budzi ich zbyt wcześnie.

  • 9:00 - Mam mnóstwo energii, może pójdę pobiegać albo napiszę jakąś przeambitną książkę? Tak to będzie bestseller, hit nad hitami! Gdzie jest mój laptop, mam tyle pomysłów, tyle genialnych zdań ze mnie wypływa!

  • 9:10 – Jestem taka zmęczona, muszę się położyć.

  • 9:20 – Muszę popracować, gdzie do jasnej ciasnej jest ten cholerny laptop??

  • 9:30 – Ale zaraz, czy ja jadłam śniadanie?!

  • 9:40 – Czy ja brałam dziś leki?!

I tak w kółko, cały Boży dzień, wielki recycling myśli i czynności. Zabieram się za coś żeby uświadomić sobie, że jestem zbyt zmęczona by to w ogóle robić. Mózg pracuje na zwiększonych obrotach ale jednak jakby tak jakoś słabiej, jakby jakieś trybiki nie do końca wskakiwały tam gdzie powinny.

Bo ciąża nie ma nic wspólnego z ekstazą spokoju, jogą i muzyką poważną puszczaną brzuszkowi. Ciąża to chaos, piękny i cudowny, ale równie też mocno popieprzony. I cieszę się, że jestem w centrum tego tornada, skłębionego i napuszonego.


No i w końcu ma się pretekst aby przy niedzielnych zakupach bezkarnie chwycić jakąś pluszową słodycz! ;)

środa, 11 września 2013

Co to, ta jeżowa skórka?

Jeśli wiesz pod jakim kątem drapać jeża to jego igły nie będą dla ciebie cierpką przygodą. Mięciutka struktura i uśmiechnięty różowy pyszczek potrafią wiele, jeśli tylko odpowiednio się do nich podejdzie.
Ale czy jeż potrafi w ogóle podrapać sam siebie? No chyba nie, a bo to za krótką ma łapkę albo igły włażą mu pod paznokcie. Dlatego też każdy jeż musi mieć swojego iskatora, co by go tam co jakiś czas odpowiednio dopieścił.

I o ile faktycznie w tej opowieści chodzi o ssaka, o tyle na pewno nie tego zwierzacznie-jeżowatego, a zwykłego – człowiecznego.
I jeżem będę tu ja, a iskać będzie mnie mąż, który od 3 i 1/2 roku skutecznie mnie oswaja.

Przedstawiam wam bloga, który powstał aby zaspokoić moją artystyczną próżność i zostać miejscem kumulacji moich myśli, tych czarnych i tych różowych.



Zdjęcie pobrane z pewnego profilu na instagramie, za którym regularnie poczłapuje: 
http://instagram.com/darcytheflyinghedgehog